کد مطلب:224131 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:250
حزب شیعه در عصر مأمون
از سطور تاریخ چنین استنباط می شود كه مسلمین عموما در زمان پیغمبر صلی الله علیه و آله با آن همه آیات و احادیث كه درباره علی علیه السلام نازل شد متفق درباره خلافت علی علیه السلام بودند ولی پس از سقیفه و روی كار آمدن ابوبكر و عمر به عللی كه مصالح اجتماعی ایجاب می كرد با موافقت امیرالمؤمنین سكوت كرده و در معنی مطیع اوامر و تعلیمات علوی بودند تا عثمان كه به حكم انحراف كشته شد تمام مسلمین اتفاق و اجتماع برخلاف آن حضرت كردند تا آن كه جنگ های جمل و صفین و نهروان پیش آمد و به شهادت امیرالمؤمنین علیه السلام منجر شد و حزب شیعه دسته ی مخصوص باقی ماندند و بسیاری از آن ها را معاویه و حزب اموی مانند گوسفندان مسلخ كشتار عمومی كرد و بعد هم یزید اهل مدینه و مكه را هم قتل عام نمود تا دوره امام حسن و امام حسین علیه السلام منقضی گردید و پس از شهادت حسین بن علی خط سیر مردم بر گشت و با نهضت خونین و انقلاب عظیمی كه در اثر شهادت آن حضرت رخ داد حزب شیعه از آن منفوریت و محدودیت بیرون آمدند و پس از درگذشت یزید اركان خلافت بنی امیه متزلزل شد و با جنگ های ممتد ده ساله چهارصد هزار نفر كشته شدند و شیعه رمقی تازه به كالبدش دمیده شده تا به دست ایرانیان رشته خلافت را از دست بنی امیه گرفته به دست بنی عباس دادند.
هواخواهان خاندان علی علیه السلام در تشیید مبانی دولت عباسی كمك شایسته ای كرده و سهمی به سزا دارند ولی بنی عباس هم نسبت به آن ها از راه حیله و خدعه وارد شده اگر چه علنا به فرقه شیعه مزاحمتی نداشتند ولی شبانه پیشوایان و سادات علوی را در میان بناها و برج ها گذاشته برخی را گچ می گرفتند و عده ای را تبعید می كردند و جمعی را می كشتند تا از قدرت معنوی و نفوذ كلمه آن ها مصون بمانند [1] .
حزب شیعه به نام توابین در سال 61 مجتمع شدند و قیام كردند و در سال 64 اولین لواء
[ صفحه 13]
تشیع را بلند كرده نخستین امارت شیعه در كوفه برقرار شد و شعبی از آن متفرع شد به نام حزب (شرط الله) به پیشوائی مختار بن ابی عبیده ثقفی پس از سقوط امارت مختار حزب شیعه شعب مختلفی پیدا كرد به نام شیعه علویه - فرقه امامیه - اثنی عشریه - كیسانیه و زیدیه - اسماعیلیه را نیز نام برده اند كه این ها همه برای احقاق حق علویین و بنی فاطمه متفق بودند و از میان آن ها در عصر مأمون اولاد زید شهید و اسماعیل دعوی خروج به شمشیر داشتند چنانچه در خلال سطور آینده خواهیم دید.
هواخواهان خاندان علی علیه السلام در تشیید مبانی دولت عباسی كمك شایسته ای كرده و سهمی به سزا دارند ولی بنی عباس هم نسبت به آن ها از راه حیله و خدعه وارد شده اگر چه علنا به فرقه شیعه مزاحمتی نداشتند ولی شبانه پیشوایان و سادات علوی را در میان بناها و برج ها گذاشته برخی را گچ می گرفتند و عده ای را تبعید می كردند و جمعی را می كشتند تا از قدرت معنوی و نفوذ كلمه آن ها مصون بمانند [1] .
حزب شیعه به نام توابین در سال 61 مجتمع شدند و قیام كردند و در سال 64 اولین لواء
[ صفحه 13]
تشیع را بلند كرده نخستین امارت شیعه در كوفه برقرار شد و شعبی از آن متفرع شد به نام حزب (شرط الله) به پیشوائی مختار بن ابی عبیده ثقفی پس از سقوط امارت مختار حزب شیعه شعب مختلفی پیدا كرد به نام شیعه علویه - فرقه امامیه - اثنی عشریه - كیسانیه و زیدیه - اسماعیلیه را نیز نام برده اند كه این ها همه برای احقاق حق علویین و بنی فاطمه متفق بودند و از میان آن ها در عصر مأمون اولاد زید شهید و اسماعیل دعوی خروج به شمشیر داشتند چنانچه در خلال سطور آینده خواهیم دید.
[1] عصر المأمون ص 72 ج 1.